بابا لالا نکن !

سراپا درد ، افتادم به بستر

تب تلخی به جانم آتش افروخت

دلم ، در سینه ، طبل مرگ می کوفت

تنم ، از سوز تب ، چون کوره می سوخت

ملال از چهره مهتاب می ریخت

شرنگ ، از جام جان ، لبریز می شد

به زیر بال شبکوران شبگرد ،

سکوت شب ، خیال انگیز می شد .

چو ره گم کرده ای در ظلمت شب

که زار و خسته واماند ز رفتار

ز پا افتاده بودم ، تشنه ، بی حال

به چنگ این تب وحشی گرفتار

تبی آنگونه هستی سوز و جانکاه

که مغز استخوان را آب می کرد

صدای دختر نازک خیالم

دل تنگ مرا بی تاب می کرد :

((بابا ، لالا نکن!)) فریاد میزد

نمی دانست بابا نیمه جان است

((بهار)) کوچکم باور نمی کرد

که سرتاپای من آتش فشان است

مرا می خواست تا او را ، به بازی

چو شبهای دگر ، بر دوش گیرم

برایش قصه شیرین بخوانم

((به پیش چشم شهلایش بمیرم))

((بابا ، لالا نکن!)) می کرد زاری

به سختی بسترم را چنگ می زد

ز هر فریاد خود ، صد تازیانه

براین بیمار جان آهنگ می زد .

به آغوشم دوید از گریه بی تاب

تن گرمم شراری در تنش ریخت

دلش از رنج جانکاهم خبر یافت

لبش لرزید و حیران در من آویخت

مرا با دستهای کوچک خویش

نوازش کرد و- گریان-  عذرها گفت

به آرامی چو شب از نیمه بگذشت ،

 کنار بستر سوزان من خفت!

شبی برمن گذشت آن شب ، که تا صبح

تن تبدار من ، یک دم نیاسود

از آن با دخترم بازی نکردم ،

که مرگ سخت جان همبازیم بود !

                                                  فریدون مشیری    

*بابی جون*